Naam: Marjolein
Leeftijd: 25 jaar
Werkzaam als: taartenbakker
Werkzaam sinds: september 2017
Aantal dagen: 2, sinds kort 3

Marjolein kampt sinds haar 13^e met sterke angsten, zoals faal- en sociale angst, waardoor zij op heel jonge leeftijd uitviel van school en al thuis kwam te zitten. Nu, 12 jaar later, werkt ze met plezier in de rustige keuken van Confuus. Ze is blij dat ze wat om handen heeft, dat ze zich niet meer thuis hoeft te vervelen en weer onder de mensen is. En ze heeft de smaak te pakken: sinds kort is ze een dag extra gaan werken.

“Vaak kwam ik maanden mijn huis en zelfs mijn bed niet meer uit. De eerste keer was op mijn 13^e toen ik net een paar maanden in de brugklas zat. Ik durfde niet meer, ik zat op slot. Vanaf groep 7 werd ik heel erg gepest. Op mijn 12^e gingen mijn ouders uit elkaar. De stress die ik in die tijd had, was voor mij te groot. Ik ontwikkelde een negatief zelfbeeld. Mijn grote probleem is dat ik zoveel denk, en dat zijn vaak geen mooie gedachten.

Schooltrauma
Ik ben, toen het weer lukte, naar een nieuwe school gegaan. Naar de MAVO. Twee maanden voor het eindexamen ging het weer mis. Ik was zo bang om te falen, dat ik niet meer op school kon blijven en weer thuis kwam te zitten. Wel balen, want ik ben niet dom en had bijna mijn diploma. Maar het lukte me gewoon echt niet. Ik heb een school trauma opgelopen.

Ik mocht in de huisartsenpraktijk van mijn vader werken. Ik nam klusjes uit handen van de assistentes, kleine taken zoals het opnemen van de telefoon of recepten maken. Ik vond het leuk werk. Werken in de zorg heeft mijn interesse, mijn moeder werkt ook in de zorg, maar zit meer in de verzorging. Dat vind ik misschien ook wel leuk. Vanwege persoonlijke omstandigheden ben ik uiteindelijk gestopt in de praktijk van mijn vader. Het werd tijd voor iets nieuws.

Van dieren verzorgen naar taarten bakken
Ik houd erg van dieren en heb vroeger lang paard gereden. Mijn volgende werkende stap was dat ik aan de slag ging in een dierenpension. Daar verzorgde ik de dieren en wandelde ik met de honden. Ik hield het er best lang uit, maar na 3 jaar werd het me te saai en eentonig. Ik wilde weer wat anders.

Via het mijn jobcoach van het UWV kwam ik terecht bij een re-integratiebureau voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Daar werd me gevraagd of ik van bakken hield, want mijn begeleider had wat voor me. Dat leek me wel wat,  en zo kwam ik bij Confuus terecht.

Uit de gevangenis
Op mijn achttiende werd ik gediagnosticeerd met gegeneraliseerde angst- en vermijdingstoornis. Toen ik deze diagnose kreeg, lag ik ook letterlijk alleen maar in bed. Ik zat gevangen in mijzelf. Ik ben blij dat het nu beter met me gaat. In die tijd was een kluizenaar. Ik vond een vuilniszak wegzetten al moeilijk. Dat is nu gelukkig heel anders;  ik ben weer actief en voel me veel beter. Ik ontwikkel me zeer positief nu. Ik kan naar buiten en ik kan min of meer doen wat ik wil.

Tegenwoordig woon ik in Rijswijk samen met mijn vriend. We hebben twee katten en een jonge hond van tien maanden. Door de week reis ik op en neer van Rijswijk naar mijn werk bij Confuus in Amsterdam. Voor mij is die afstand geen probleem, want in het weekend ben ik meestal in Amsterdam en logeer ik in mijn oude huis bij mijn moeder. Al mijn vriendinnen die ik nog van school ken, wonen in Amsterdam. In Rijswijk ken ik nu nog alleen maar mijn vriend en wat van zijn vrienden.

Alcohol als medicijn
Mijn sociale angst heb ik nog niet onder controle. Nieuwe mensen ontmoeten vind ik nog steeds lastig, ik vind het eng. In de weekends, als ik uitga, drink ik veel; een hele fles wijn of meer. Ik gebruik alcohol om me te ontspannen en niet steeds bezig te zijn met gedachtes over wat anderen van me vinden. Het is voor mij een soort medicijn, het helpt me tegen de angst. Mijn moeder en vriend vinden het lastig dat ik zoveel drink. Ik weet zelf ook dat het niet goed is. Daarom ga weer in therapie, ik moet zeker nog aan mezelf werken. Binnenkort heb ik een psychologisch onderzoek.

Naast mijn psychische klachten heb ik ook fysieke klachten. Eens per maand heb ik aanvallen van migraine en ik heb veel last van mijn buik. Bij een migraine aanval lig ik gewoon plat en kan ik niets meer. Ik denk dat deze klachten door de stress komen, van het teveel nadenken.

Prettige werkdruk
Bij Confuus kan ik helemaal mezelf zijn met mijn kwetsbaarheden, ze houden daar rekening met me. De eerste keer dat ik moest werken was ik wel heel erg zenuwachtig. Ik had veel moeite om te komen. En toen ik er was, weliswaar te laat, maar toen ik er was, ging het goed.

Vanaf het begin voel ik me al goed hier. Op andere werkplekken heb ik tot nu toe veel meer werkdruk ervaren. Als we veel taarten moeten bakken, wordt dat op een fijne manier gezegd. Niet zo pushend, wat bij andere werkgevers meestal wel zo is. Bij Confuus wordt op een rustige manier gecommuniceerd over wat er gedaan moet worden, je wordt als een normaal persoon behandeld. Het is er rustig, je kan op je eigen tempo werken.

Tevreden gevoel
Vooral Griët werkt rustgevend op mij. Zij zet mensen niet onder druk, maar stimuleert. Zij stelt me op mijn gemak en legt dingen rustig uit. Ook is het fijn te weten dat ik bij Confuus niet de enige ben die een reden heeft waardoor ik nu niet ‘gewoon’ kan werken. Alle collega’s hebben zo hun eigen redenen waardoor dat zo is en dat geeft toch een prettige sfeer.

Als ik thuis kom na een dag werken denk ik: ‘Hé, toch weer gedaan’. Dat geeft een tevreden gevoel. Ik vind het ook een fijn idee dat ik werk en dat ik er toe doe; ik doe mee met de maatschappij. Het lekker bezig zijn en ook het af en toe complimentjes ontvangen, doet me goed. Ik ben actiever in het leven gaan staan sinds ik bij Confuus werk.

Ik blijf nog wel even
Mijn ouders zijn super belangrijk voor me. Ze hebben me altijd gesteund. Of ze me helemaal begrijpen, dat weet ik niet, maar dat kan ik eigenlijk aan niemand vragen. Ze zijn trots dat ik bij Confuus werk en vragen altijd geïnteresseerd hoe het met me gaat, ook op het werk. Ze zien dat ik het goed met me gaat en dat vinden ze fijn voor me. Ik heb op dit moment nog geen toekomst plannen. Ik ben vooral blij dat het eindelijk wat beter met me gaat. Voorlopig blijf ik nog wel even bij Confuus.